Βαράτε και μετά πηγαίνετε για ……μαρμίτα

του Αντώνη Νταγλιούδη

Φοβερή νέα ανακάλυψη! Μετά το δήθεν «χάϊδεμα» των κουκουλοφόρων, μετά τη δήθεν «αδιαφορία» για το ποιος θα κυβερνήσει, βρήκαν νέο στοιχείο για να κτυπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ: Στο Ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών δεν θα πάει ο Πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Αλ. Τσίπρας, αλλά ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Αλ. Αλαβάνος.
Βαράτε λοιπόν κύριοι. Όταν όμως βαρεθείτε, προσπαθήστε να σκεφτείτε λίγο. Να δείτε ότι υπάρχουν κόμματα χωρίς αρχηγούς «αυτοκράτορες». Σκεφτείτε τι σημαίνει συλλογικότητα και ποιος είναι εκεί ο ρόλος του προέδρου: Ενός προσώπου που εισηγείται, συντονίζει, εκπροσωπεί ή αναθέτει εκπροσώπηση, αλλά προπάντων ακολουθεί και υλοποιεί την πολιτική που δεν αποφασίζει αυτός αλλά τα συλλογικά όργανα (Συνέδριο, Κ.Ε., Π.Γ.).
Ένα κόμμα λοιπόν στην Ελλάδα τηρεί αυτές τις αυτονόητες για την σύγχρονη εποχή διαδικασίες. Συνεδριάζουν τα όργανα, ψηφίζουν και αποφασίζουν (όπως εδώ απεφάσισε την παρουσία του Αλαβάνου στο Ντιμπέιτ). Τυχαίνει καμιά φορά να μην πλειοψηφήσει η άποψη του Προέδρου, γιατί πράγματι γίνεται σύνθεση απόψεων, πράγματι γίνεται συζήτηση με διαφωνίες, με τροποποιητικές παρεμβάσεις, με άλλες προσεγγίσεις, γίνεται δηλαδή πραγματική δουλειά. Και υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ που συνθέτει ευρύτερες συγκλίσεις που είναι πολυσυλλεκτικός και που πρέπει εκεί να δοκιμαστεί η δυνατότητα στο να υπάρξει πολυφωνία, δημοκρατία αλλά και αποτελεσματικότητα.
Στ’ αλήθεια τι είναι η δημοκρατία που πρέπει να εφαρμόσουμε στις σύγχρονες κοινωνίες; Αυτό ακριβώς δεν είναι; Πολλές απόψεις, πολύχρωμες προσεγγίσεις, άνετη έκφραση κάθε γνώμης και πρότασης, σύνθεση και απόφαση. Έτσι προκύπτει και το καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν πράγματι ακούει ο ένας τον άλλον, - καμιά φορά πείθεται, καμιά φορά όχι -, όμως όταν δεν φοβάται κανείς την διαφωνία, την εναλλακτική άποψη.
Δημοκρατία τέλος – τέλος σημαίνει το να μην «περνάει» η άποψή σου και να μην τσαντίζεσαι. Είναι να προκαλείς την έκφραση κάθε γνώμης για να πλουτίσεις το περιεχόμενο της τελικής απόφασης. Αυτό σημαίνει αυτοπεποίθηση και όχι η απαγόρευση διαφωνίας, η μοναδική πρόταση, η μονοχρωμία.
Οι κύριοι που βαράνε θα πάνε στα όργανα του κόμματός τους (κυρίως του ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) θα ακούσουν τον αρχηγό (Καραμανλή – Παπανδρέου) και θα φύγουν. Κανείς δεν θα διανοηθεί να αμφισβητήσει. Ακόμη και να το κάνει κάποιος για ένα επιμέρους θέμα θα είναι «για να λέμε». Δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν ποτέ. Γιατί ακόμα και μια ψήφος κατά της πρότασης του «αρχηγού» θα τον «τραυματίσει βαριά» και θα χρειαστεί να απομακρύνει τον διαφωνούντα. Είναι το πρότυπο του ανασφαλούς αρχηγού σε μη δημοκρατικά και μη αποτελεσματικά κόμματα που με τη σειρά τους ασκούν όταν κυβερνούν μη δημοκρατικές, μη αποτελεσματικές πολιτικές.
Βαράτε λοιπόν κύριοι και μετά πηγαίνετε. Σας περιμένει ο αρχηγός σας για να τον δοξάσετε, να τον εξυμνήσετε και να του ζητήσετε λίγη… μαρμίτα. Μια θεσούλα, ένα αξίωμα, μια εξυπηρετησούλα, λίγη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σας.

27 – 05 – 2009