Εκλογές, προβλήματα, λευκές επιταγές και άλλα τινά

του οικονομολόγου Αντώνη Μάντζιου
Οι ευρωεκλογές έγιναν, τα μηνύματα στάλθηκαν και οι παραλήπτες προσπαθούν να τα διαχειριστούν έχοντας στο μυαλό τους τις εθνικές εκλογές για τις οποίες άρχισε κιόλας η προεκλογική περίοδος.
Στα δικά μας, τα προβλήματα παραμένουν. Τα διόδια της Εθνικής Οδού, οι κόμβοι που δεν γίνονται, το Νοσοκομείο που δεν τελειώνει, το μεγάλο παραμύθι της δωρεάν Παιδείας, η επέκταση του πεδίου βολής στον Όλυμπο και οι διεκδικήσεις σε αυτόν από την Μονή Αγίου Διονυσίου, οι προβληματικοί ΧΥΤΑ, οι ελλείψεις σε βιολογικούς, οι ανεξέλεγκτες χωματερές, η υποχρηματοδότηση των Δήμων, η ανεργία, το ρουσφέτι, οι διαμάχες για το νερό της Μόρνας, οι εργασίες στον Πέλεκα, κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.
Και όλα αυτά μέσα στο γενικότερο πλαίσιο μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, ενώ τα πρώτα μετεκλογικά μέτρα της κυβέρνησης χτυπάνε τις τσέπες των λαϊκών στρωμάτων με αυξήσεις σε φόρους για τσιγάρα, βενζίνη και ποτά και επιβολή φόρου στα καρτοκινητά, ενός φόρου κατά της νεολαίας μας.
Τα προβλήματα αυτά δεν έγιναν χθες, δεν οφείλονται στη βάση τους σε λάθη και παραλείψεις αλλά είναι αποτέλεσμα άσκησης συγκεκριμένων πολιτών. Πολιτικών που ασκήθηκαν και υπηρετήθηκαν και από τα δύο μεγάλα κόμματα, και να σημειώσουμε εδώ τη καθυστέρηση των εργασιών για το νέο Νοσοκομείο, την υπερψήφιση των νέων διοδίων από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, το πεδίο βολής στο Λιτόχωρο και σε γενικότερο επίπεδο η χρηματοδότηση των δύο κομμάτων του δικομματισμού από τα μαύρα ταμεία της ΖΗΜΕΝΣ επί μακρόν.
Και μπορεί στην εποχή του Μαυρογυαλούρου να θυμόμαστε προεκλογικά τους πάντες, να σβήνουμε με γομολάστιχα αντιλαϊκές πολιτικές, να ορκιζόμαστε πίστη στα λαϊκά συμφέροντα, όμως αυτά μόνο προεκλογικά. Γιατί μετά τις εκλογές και από τα δύο κόμματα του δικομματισμού στο όνομα του ρεαλισμού καλούμαστε να δεχτούμε αγόγγυστα τα μέτρα Αλμούνια της Ε.Ε., τις υποδείξεις του Δ. Ν.Τ., τις φοροεπιδρομές για τους εργαζόμενους και τις απαλλαγές για το κεφάλαιο, την ανεργία, το ρουσφέτι την παραπαιδεία .
Και να το έχουμε καθαρό. Όσο περισσότερα πληρώνουν οι εργαζόμενοι τόσο περισσότερα κερδίζουν κάποιοι άλλοι. Όσο αργεί το Νέο Νοσοκομείο τόσο περισσότερα κερδίζει ο ιδιωτικός τομέας της υγείας, όσο χάλια είναι η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το σύστημα των Πανελληνίων εξετάσεων τόσο πιο πολύ προστρέχουμε στα φροντιστήρια και την παραπαιδεία, ξηλώνοντας τις τσέπες μας.
Και η λύση; Λύση δεν είναι ο κομματικός κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι άμαζες χωριστές συγκεντρώσεις, οι απουσίες από τους κοινωνικούς αγώνες, το βόλεμα, η επιδίωξη προσωπικών λύσεων, η εν λευκώ εξουσιοδότηση στην κάθε κυβέρνηση στο κάθε κόμμα.
Από την άλλη, λευκή επιταγή προς το κόμμα τους υπογράφουν όσοι το ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια και περιμένουν από την πολυθρόνα τους την εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων, απέχοντας από τους καθημερινούς αγώνες για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Και όσοι απέχουν από τις εκλογές αδιαφορώντας για τα κοινά είναι καθαρό ότι εξουσιοδοτούν άλλους να υπογράφουν αυτές τις λευκές επιταγές στο όνομά τους.
Εκείνοι όμως που προβληματίζονται, που αγανακτούν, που τα βάζουν με το σύστημα και μετά απέχουν, είναι ανάγκη να βάζουν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα;
Οι ευρωεκλογές έγιναν, οι νέες προεκλογικές υποσχέσεις έρχονται, τα προβλήματα παραμένουν.
Για τη λύση τους, αγώνας. Καθημερινός, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Και το δικαίωμα της ψήφου το κερδίσαμε και το ασκούμε. Καμιά εξουσία δεν θέλει τον έλεγχο. Η εξουσία θέλει υποτακτικούς, συμπαραστάτες, κόλακες. Κάνει τα πάντα να τους έχει δίπλα της. Και αν δεν τα καταφέρει να τους έχει δίπλα της, ας είναι αδιάφοροι , ας απέχουν. Δεν την πειράζει να απέχουν γιατί έτσι δεν την ενοχλούν. Ποτέ όμως δεν τους θέλει απέναντι. Ούτε απέναντι της στην κάλπη ούτε απέναντί της στους καθημερινούς αγώνες